OVEREIND
BLIJVEN
Niet omvallen. Wat doe jij om niet om te vallen? Wat maakt dat jij overeind blijft? Het kan heel goed zijn dat je geen idee hebt, je doet het gewoon. Zonder na te denken. Maar misschien ben je wel omgevallen. Lig je nu in de kreukels. Of negeer je alle voorbodes.
Omvallen, zo noemde ik het op mijn 28e. En hoogstwaarschijnlijk was dit niet de eerste keer in mijn leven. Toch was dit de meest zichtbare variant. Geconditioneerd met woorden als sterk zijn, doorzetten, niet opgeven, je kan het. Met sterk ogende mensen in mijn omgeving. Maar ook de manier waarop ik naar mezelf keek. Ik kan toch niet omvallen? Laat anderen dat maar doen, dan kan ik er voor ze zijn.
Je lichaam is de grootste alarmcentrale die er is. Van jongs af aan zijn mijn longen de graadmeter van mijn staat van zijn. Het piepte en het kraakte als ik niet goed in mijn vel zat. Destijds kon ik niet zien dat benauwd zijn een veel diepere betekenis voor mij had. Gelukkig belandde ik op mijn 12e op de behandeltafel van een acupuncturist. Zij heeft mij begeleid, zonder daar woorden voor nodig te hebben.
Ik heb veel van haar geleerd. Zij wist mij op mijn gemak te stellen door haar fijne en zachte energie. Ook al lag ik daar als puber in mijn onderbroek bij haar op de behandeltafel onzeker en ietwat nerveus voor de naaldjes die zij zou gaan zetten. Ik mocht eindelijk ontspannen. Vaak viel ik in slaap of raakte ik lichtjes van de wereld. Alsof ik een halfuurtje met mijn vingers in het stopcontact had gezeten; ik kon weer verder over-leven.
Ik heb nog nooit in mijn leven
zo duidelijk moeten zeggen (lees schreeuwen)
dat ik niet meer kon. Opperdepop. Kaarsje uit.
Veel later besefte ik mij dat in mijn omgeving mensen mijn energie ook fijn vonden. Lekker om in te leunen en om bij op te laden. Voor mijn gevoel deed ik weinig. Ik was er gewoon altijd, luisterde als de beste en onthield precies wat gezegd werd. Er werden mij de meest grote geheimen toevertrouwd. Zo ging dat gewoon.
Totdat ik op mijn 28e opmerkte dat ik er ook last van had gekregen. Alsof na 28 jaar al mijn emotionele bagage uit de kast kwam vallen. Geen houden aan. Ik viel om. Grappig genoeg nam mijn omgeving het niet direct aan. Ik heb nog nooit in mijn leven zo duidelijk moeten zeggen (lees schreeuwen) dat ik niet meer kon. Opperdepop. Kaarsje uit.
Mijn grootste vijand en mijn grootse geschenk sliepen op één kussen; mijn gevoeligheid. Ik ontdekte dat alle energie van anderen zo bij mij naar binnenliep, als ongewenste gasten op een verjaardagsfeestje. En de grap van dit hele verhaal, ik zag ze helemaal niet. De deur werd bij mij platgelopen en langzaamaan was ik zelf vertrokken uit mijn eigen huis en transformeerde de feestgangers in krakers.
Ik heb moeten leren dit te herkennen en erkennen. Door rust te nemen en echt even helemaal niets meer te doen. Door langzaamaan te gaan voelen waar ik zin in had. Ik had simpelweg geen idee meer. Ik leefde in de emoties van anderen. Ik ben mijn huis gaan opruimen. Zo ontstond er weer ruimte voor mezelf. Alle ongenodigde gasten heb ik de deur gewezen.
Wat er op mijn 28e gebeurde was niet omvallen, het was opnieuw opstaan. Opstaan voor wie ik ben. Het is mij gelukt om met andere ogen naar mijn gevoeligheid te kijken. Zien en gezien worden is dan ook niet voor niets de ondertitel van De Ontwikkelaar. Ik ben enorm dankbaar voor de juiste hulp die ik heb gehad en de mensen die mij hierin hebben gezien. Nu is het de beurt aan mij; ik zie jou graag!
Leontien Borst | De Ontwikkelaar
+31 (0)619937499| leontien@de-ontwikkelaar | www.de-ontwikkelaar.nl
